Przekłady/ Traduzioni: Gabriella Paci ” W otwartej kieszeni serca” i inne wiersze wybrane/ “Nella tasca aperta del cuore ” e altre poesie scelte ( IT – PL)

Przekład na język polski Izabella Teresa Kostka.
Traduzione in lingua polacca Izabella Teresa Kostka.

***

Laureata in storia e filosofia presso l’Università degli studi di Firenze, Gabriella Paci  ha svolto con passione l’insegnamento delle lettere presso un istituto superiore della città ed ha coltivato l’amore per la scrittura, dedicandosi con continuità specie a quella poetica, dal 2014. La sua produzione è spesso riferibile a situazioni emozionali ed affettive personali che si collocano tuttavia nel panorama di sentimenti e situazioni universali e ad interrogativi esistenziali. La natura e le vicende storico-sociali sono altresì elementi della sua attenzione e della relativa espressione poetica.

Ha pubblicato cinque raccolte di poesie: “Lo sguardo oltre…” edito da Aletti nel 2015 (prefazione prof.ssa Adua Bidi Piccardi),  “Onde mosse “edito da Effigi nel 2017 (prefazione prof.Nicola Caldarone), ”Le parole dell’inquietudine “ edito da Luoghinteriori nel 2019 (prefazione prof. Nicola Caldarone), “Sfogliando il tempo “ edizioni Helicon 2021 (prefazione prof.ssa Fernanda Caprilli) e ”Dissonanze “ ediz.Helicon 2023(prefazione prof.ssa Marina Pratici). Ha pubblicato inoltre poesie su riviste quali “Buonasera Taranto” ed “Euterpe”; su ”Luogos “ del Giglio blu di Firenze ed è presente in molte antologie dedicate. Scrive articoli e pubblica poesie anche sul blog di “Alessandria news today”, e”Alessandria online “ ed è redattrice ne “La voce degli italiani”. È presente sul blog” Italian poetry “.  Grazie anche ai numerosissimi e prestigiosi riconoscimenti in premi di carattere nazionale e internazionale (per un totale di  ben oltre 300)  trova sempre nuovo stimolo ad esprimersi, continuando tuttora la sua produzione poetica.
Ha ricevuto il titolo di “Alfiere della poesia “ dall’Accademia dei bronzi “ di Catanzaro e quello di “Poeta dell’anno Olimpus” da Marina Pratici nel 2022.
L’autrice fa parte come membro fondatore dell’associazione “Wiki poesia” (www.wikipoesia/it/wiki/GabriellaPaci) e “poetas de mundo”. È presente in “Poetry factory”  e fa parte di “Italian poetry” e di “Writers International”
È membro di giuria in vari premi di poesia e critica letteraria.

*

Gabriella Paci, absolwentka historii i filozofii na Uniwersytecie we Florencji, z pasją uczyła literatury w jednej z florenckich szkół średnich i pielęgnowała miłość do pisania, od 2014 roku nieprzerwanie poświęca się poezji. Jej twórczość często przypisuje się osobistym emocjom, uczuciom i sytuacjom, które są jednak umieszczone w panoramie uniwersalnych emocji i pytań egzystencjalnych.  Do wybranych tematów i związanej z nimi ekspresji poetyckiej należą także przyroda i wydarzenia historyczno-społeczne.

  Opublikowała pięć tomików wierszy: “Spojrzenie poza…” wyd. Aletti 2015 r. (przedmowa prof. Adua Bidi Piccardi), “Wzburzone fale” wyd. Effigi 2017 r. (przedmowa prof. Nicoli Caldarone), “Słowa niepokoju” wyd. Luoghinteriori 2019 r. (przedmowa prof. Nicoli Caldarone), “Przekartkować czas” wyd. Helicon 2021 (przedmowa prof. Fernandy Caprilli) i “Dysonansy” wyd. Helicon 2023 (przedmowa prof. Mariny Pratici ).  Opublikowała liczne  wiersze w czasopismach takich jak “Buonasera Taranto / Dobry wieczór Taranto” i “Euterpe”;  w “Luogos” wyd. Giglio blu Z Florencji, jej teksty znajdują się w wielu w wielu antologiach.  Pisze także artykuły i publikuje wiersze na portalu “Alessandria news Today” i “Alessandria online” oraz jest redaktorką “Głosu Włochów ”.  Jest obecna na blogu “Poezja włoska”.  Dzięki licznym prestiżowym wyróżnieniom w krajowych i międzynarodowych nagrodach (w sumie ponad 300) znajduje zawsze nowy bodziec do wyrażania siebie, kontynuując twórczość poetycką.
  Otrzymała tytuł “Sztandarowego Rzecznika Poezji” od Accademia dei Bronzi” w Catanzaro oraz tytuł “Poety Roku Olimpu” od prof. Mariny Pratici w 2022 roku.
Jest członkinią – założycielką stowarzyszenia “Wiki poezja” (www.wikipoesia/it/wiki/GabriellaPaci) i “poetas de mundo”. Jest obecna w “Poetry Factory” oraz należy do grup “Poezja włoska” i “Pisarze Międzynarodowi”.
Jest członkinią jury różnych n
konkursów poetyckich i krytyki literackiej.

***


IL TUO SGUARDO SU DI ME

Era una lettera d’amore dove la parole
come farfalle guizzavano colorate
su bocci di promesse di baci  e di carezze.
Calavano scenari proibiti che aprivano
il  teatro dell’impossibile in cui fingere
o essere l’amore vero di nuove primavere
nei passi rubati al presente nell’eclisse
improvvisa di ogni luce che
non fossi tu.
Attraversava il tuo sguardo le barriere
dei domani per dilagare nel cuore
nell’onda delle emozioni senza sonno
e trovava nel desiderio ogni risposta.

Quello sguardo da portare chiuso
nello scrigno del cuore per non farlo
svanire nella nebbia del tempo …
È ancora qui
come una reliquia che si accende
nei bagliori di una memoria che
stasera non è urna per foglie morte
ma lampada magica dei desideri.
                                                             

*

TWÓJ WZROK NA MNIE

To był list miłosny, w którym słowa
niczym barwne motyle latały
na pączkach obiecanych pocałunków i pieszczot.
Roztaczały się zakazane scenariusze i otworzył
teatr tego, co niemożliwe, w którym można udawać
lub być prawdziwą miłością nowych wiosen
w skradzionych krokach teraźniejszości podczas nagłego zaćmienia światła,
którym nie byłeś ty.
Twój wzrok przekroczył bariery
jutra, aby rozprzestrzenić się w sercu
falami bezsennych emocji
i odnaleźć każdą odpowiedź w pragnieniu.

To spojrzenie, które można nosić 
w sercu, aby nie zatraciło się
we mgle czasu…
Jest tu nadal
jak relikwia, która świeci
w przebłyskach wspomnień,
a dzisiejszy wieczór nie jest urną dla martwych liści
lecz magiczną lampą pragnień.



***

NELLA TASCA APERTA DEL CUORE

                Nella tasca aperta del cuore
ho riposto fazzoletti intrisi
di dolore per quanti sono
ora nomi incisi su pietra
nei silenzi della solitudine
nel taglio degli abbracci
nella negazione delle carezze
e di sorrisi a illuminare le ombre .
                  Ci sono giorni in cui le attese
diventano prigioni dei sogni
e l’orizzonte si fa confine
ai progetti nello steccato
delle preclusioni e dei timori
e si vive nella litanìa dello
smarrimento d’ogni via di fuga.
                     Ma oggi nella tasca del cuore
ci sono briciole a segnare
il ritorno a stagioni di cieli
ammansiti dal chiarore lunare
che invita a sognare e sperare
in notti dove le stelle siano
sintagmi di parole di quiete
a cui attaccare istanti di serenità.    

*


W OTWARTEJ KIESZENI SERCA

                 W otwartej kieszeni serca
  schowałam chusteczki przesycone
bólem, ilu jest teraz tych,
których imiona wyryto już na kamieniu
i spoczywają w cichej samotności
w braku objęć
w odmowie pieszczot
i uśmiechów rozjaśniających cienie.
                   Są dni, w którym oczekiwanie
staje się więzieniem marzeń,
a horyzont to granica
projektów, ogrodzenie
z wykluczeń i obaw
i żyje się w nieustającym
braku drogi ucieczki.
                      Ale dzisiaj w kieszeni serca
drobiazgi oznajmiają
powrót do pór roku złagodzonych
na niebie przez światło księżyca
zachęcające do marzeń i żywienia nadziei
nocami, w których gwiazdy
są wyrazem spokoju
i można z nimi łączyć chwile wyciszenia. 

***


L’ABITO SFUGGITO DEI GIORNI

Certi addii cambiano la geografia
del cuore e creano anfratti
dove impetuoso soffia
il vento dell’assenza.
La compagnia della solitudine
si fa abbraccio freddo la sera
nel vociare senza risvolto
della tv che non mitiga il tossico
del silenzio bevuto a sorsi
mentre è velatura sugli occhi
la lacrima fuggitiva dei ricordi,
immagini in bianco e nero
di un tempo di voci e di passi,
abbandoni di voli di rondini
dietro un sole che fragile cede
alla notte dove albergano ombre
insonni da custodire in vuoti
di parole ma non di palpiti.
È cercare nel respiro delle stelle
una carezza sugli occhi a dire
ancora la vita che non è mai
abbastanza per non essere
sempre un ritorno nel cuore
nel richiamo della memoria
che è girasole in cerca di luce,
abito sfuggito dei giorni che
resta appeso alla gruccia del
rimpianto dove vivono altre
stagioni.    

*


PRZEMIJAJĄCE ODZIENIE DNI

Niektóre pożegnania zmieniają geografię
serca i tworzą wąwozy
targane z impetem
wiatrem nieobecności.
Towarzystwo samotności
staje się zimnym uściskiem
każdego wieczoru, w krzyku
telewizji, która nie łagodzi toksyn
spijanej łykami ciszy,
a ulotne, łzawe wspomnienia
to zasłona na oczach,
czarno-białe obrazy
głosów i kroków,
porzucone jaskółcze loty
w słońcu ustępującym
nocy zamieszkałej przez bezsenne
cienie zatrzymane w pustce
pozbawionej słów, ale nie uderzeń serca.
To szukanie w gwieździstym oddechu
pieszczoty dla oczu, by powiedzieć
życiu, że nigdy go nie
wystarczy, by nie
przywołać wspomnień
powracających do serca,
będącym słonecznikiem szukającym światła,
przemijającym odzieniem dni
wiszącym na wieszaku
z żalem, wśród którego żyją
inne pory roku.

***

PRIMA DEL BUIO

Nel vento che sferza anche la sera
ammutolisce il suo rossore e si fa
nera anzitempo nell’inquieto
sfilacciarsi di nubi  a presagio 
di pioggia, fors’anche  tempesta.

Resistono nei tronchi provati
dall’usura delle stagioni impavidi
olivi secolari che si ergono
nel cielo viola di lampi e frecce
di luce a tagliare grovigli di vecce
nell’avvicendarsi delle forme
scolpite come totem di resilienza.

In questo paesaggio che declina
in una notte orfana di stelle
si scaldano al fuoco dei ricordi
parole per cantare,ancora, la vita
che brilla prima del buio.


*

PRZED MROKIEM

Na wietrze smagającym nawet wieczorem,
uciszającym jego rumieniec, by stał się
ciemny przed czasem, w niespokojnym
przemijaniu złowieszczych chmur
deszczu, a może nawet burzy.

Wytrzymują zużyte, nieustraszone 
próbą pór roku pnie
wielowiekowych drzew oliwnych,
stojących na niebie fioletowym od błyskawic i strzał
światła, przecinającego splątane wyki
zmiennych form
wyrzeźbionych jako wytrzymałe totemy.

W tym krajobrazie popadającym
w bezgwiezdną noc
rozgrzewają się w ogniu wspomnień
słowa uwielbiające życie,
które jaśnieje przed mrokiem.
                     

***

Gabriella Paci