Flash quiz poetico – Poetycki Flash Quiz
(cura e traduzione/ redakcja i przekład: Izabella Teresa Kostka)
***
Ugo Spazio (Iglesias SU, 1978), operaio metalmeccanico, nato in Sardegna, lavora e risiede in Lombardia. Tra un turno di lavoro e l’altro si cimenta in una delle sue passioni, la scrittura. Inizia a scrivere dal 2006 con la consapevolezza che la poesia è uno degli strumenti di comunicazione da lui preferiti, oltre che una valvola di sfogo è anche un meditare sulle dinamiche della società cosiddetta civile e un contemplare questo meraviglioso pianeta su cui siamo stati piazzati come vittime e carnefici, apparentemente o ambiguamente estranei alle leggi di natura. L’incontro con la poetessa Francesca Stassi e la lettura del libro di poesie di Andrea Melis, risvegliano in lui la voglia di scrivere, dopo tempi più o meno lunghi di pausa. Da lì in poi la sua ispirazione è un fiume in piena e decide nel 2022, di pubblicare i suoi scritti su fb e su Amazon.
*
Ugo Spazio (Iglesias SU, 1978), metalowiec urodzony na Sardynii, pracuje i mieszka w Lombardii. Między jedną zmianą a drugą próbuje swoich sił w jednej ze swoich pasji, jaką jest pisanie. Zaczął pisać w 2006 roku ze świadomością, że poezja jest jednym z jego ulubionych narzędzi komunikacji, jest nie tylko ujściem emocji, ale także medytacją nad dynamiką tzw. społeczeństwa obywatelskiego i kontemplacją tej cudownej planety, na której zostaliśmy umieszczeni jako ofiary i kaci, obcy prawom natury w sposób oczywisty lub dwuznaczny. Spotkanie z poetką Franceską Stassi i lektura tomiku wierszy Andrei Melis rozbudziły w nim, po mniej lub bardziej długich okresach przerwy, chęć pisania. Odtąd jego inspiracja jest jak rwąca rzeka i w 2022 roku postanawia opublikować swoje pierwsze teksty na Facebooku i Amazonie.
***
FLASH QUIZ IN TRE PASSI
1.I.T.K.: Qual è, secondo Lei, il compito della poesia nel mondo contemporaneo?
U.S.: Per me la poesia ha il compito di insegnarci a guardare “oltre” di “leggere tra le righe” di contemplare il talento dei dettagli e trarne esempio. Il mondo, la società stanno raggiungendo una deriva pericolosa e il cinismo, l’ossessione per i piaceri immediati, il consumismo e l’egoismo fanno da guru per i popoli. La poesia ha tutt’altri presupposti, la poesia che risiede nelle cose, nei significati, nei valori liberi dai pregiudizi, nel saper osservare con occhi altrui, immedesimandosi in chiunque come esercizio quotidiano. La poesia ci fa fermare davanti alla frenesia di una produzione ossessiva di oggetti che ci fanno sembrare la vita più comoda e più bella, ci fa dedicare tempo a noi stessi, ci fa “Vivere” e non ”vivere”. La poesia non ci spiega qual è il senso della vita, ma ce lo fa sfiorare, ci fa sentire il profumo, il gusto, il suono. E questo ci dovrebbe bastare.
2. I.T.K.: Scrivere o apparire, arte letteraria oppure arte dello spettacolo, qual è Suo credo artistico?
U.S.: Credo che si possa fare l’uno e l’altro, la poesia può diventare spettacolo e arricchirsi di immagini e suoni per raggiungere una quantità maggiore di anime, che aspettano solo qualcuno che le liberi dal tran tran quotidiano, oppure può restare sui libri ad aspettare che qualcuno la vada a scoprire, ma qui ci vuole la curiosità che è in via d’estinzione e che dovrebbe essere stimolata dall’istruzione pubblica, dalle iniziative culturali di una nazione, di una regione, di una provincia e di un comune. I mio credo è divulgare, elargire e suscitare emozioni in qualunque maniera lo si riesca a fare, purché ci sia coerenza tra ciò che si scrive e ciò che si fa nel quotidiano perseverare.
3.I.T.K.: Secondo Lei, l’intelligenza artificiale potrà nel futuro aiutare oppure distruggere processo creativo nato nella mente umana?
U.S.: L’intelligenza artificiale è per me come la bomba atomica. Nelle mani sbagliate potrebbe fare danni enormi. In ogni caso, il processo creativo è già, purtroppo, compromesso dal consumismo e dalla convinzione che la ricchezza sia la soluzione a tutto. Ognuno di noi dovrebbe resettare periodicamente tutte quelle convinzioni e pregiudizi che ci affollano la mente e il cuore da una vita, riprendere un cammino diverso e avere diverse prospettive e punti di vista, solo questo può farci avere quegli “amplessi mentali” come se non esistesse un domani e che non hanno niente a che vedere col sesso fisico, bensì con la scoperta che la vita ha molteplici significati inspiegabili ma tangibili, pragmatici ma astratti, da godere a fondo. Quindi dico no all’ I.A. , preferisco una stupidità sincera e la speranza di trasformarla in un: “non l’avrei mai detto!”.
***
FLASH QUIZ W TRZECH KROKACH
1.I.T.K.: Jakie Twoim zdaniem jest zadanie poezji we współczesnym świecie?
U.S.: Według mnie poezja powinna nauczyć nas patrzeć „poza”, „czytać między wierszami”, kontemplować talenty i wyciągać z nich przykład. Świat i społeczeństwo dryfują w niebezpiecznym kierunku, a cynizm, obsesja na punkcie bezpośrednich przyjemności, konsumpcjonizm i egoizm są jak guru dla ludzi. Poezja ma zupełnie inne założenia. Poezja tkwi w rzeczach, w znaczeniach, w wartościach wolnych od uprzedzeń, w umiejętności patrzenia oczami innych i utożsamiania się z kimkolwiek w ramach codziennej praktyki. Poezja przyczynia się do tego, że zatrzymujemy się przed szaleństwem obsesyjnego wytwarzania przedmiotów, które sprawiają, że życie wydaje się wygodniejsze i piękniejsze i stymuluje do tego, że poświęcamy czas sobie, że „Żyjemy”, a nie „żyjemy”. Poezja nie wyjaśnia nam, jaki jest sens życia, ale sprawia, że go dotykamy, że czujemy jego zapach, smak i dźwięk. I to powinno nam wystarczyć.
2. I.T.K.: Pisanie czy bywanie, sztuka literacka czy sztuka performatywna, jakie są Twoje przekonania artystyczne?
U.S.: Wierzę, że jedno i drugie jest możliwe. Poezja może stać się spektaklem i być wzbogacona obrazami i dźwiękami, aby dotrzeć do większej liczby dusz, które tylko czekają, aż ktoś je uwolni z codziennej rutyny. Może także pozostać w książkach i czekać, aż ktoś pójdzie i ją odkryje, ale tu potrzebna jest ciekawość, której grozi wymarcie i którą należy pobudzać poprzez edukację publiczną oraz inicjatywy kulturalne kraju, regionu, prowincji oraz danej wspólnoty. Wierzę, że należy rozpowszechniać, darować i wzbudzać emocje w każdy możliwy sposób, pod warunkiem, że istnieje spójność między tym, co piszesz, a tym, co robisz na co dzień.
3.I.T.K.: Czy Twoim zdaniem sztuczna inteligencja będzie w przyszłości w stanie wspomóc lub raczej zniszczyć proces twórczy, który rodzi się w ludzkim umyśle?
U.S.: Sztuczna inteligencja jest dla mnie jak bomba atomowa. W niewłaściwych rękach może wyrządzić ogromne szkody. W każdym razie dzisiaj proces twórczy jest już niestety zagrożony przez konsumpcjonizm i przekonanie, że bogactwo jest rozwiązaniem wszystkiego. Każdy z nas powinien okresowo resetować wszystkie te przekonania i uprzedzenia, które zalegały w naszych umysłach i sercach przez całe życie, obrać inną ścieżkę i mieć różne perspektywy oraz punkty widzenia. Tylko to może sprawić, że będziemy mieć „stosunki mentalne ”, tak jakby jutro nie miało już istnieć. One nie mają nic wspólnego z seksem fizycznym, ale z odkryciem, że życie ma wiele niewytłumaczalnych, ale namacalnych, pragmatycznych chociaż abstrakcyjnych znaczeń, którymi należy się w pełni cieszyć. Dlatego mówię nie AI. Wolę szczerą głupotę i nadzieję przekształcenia jej w: „Nigdy bym tak nie powiedział!”.
(febbraio 2024 / luty 2024)
***
POESIE SCELTE / WIERSZE WYBRANE
ERA VITA
Erano fili rossi su una distesa di neve
schizzi di verde lime sul nero opaco
macchie arancioni sul blu cobalto
Erano luci sul lago riflesse
ad abbellire un mercoledì qualunque
Erano scie chimiche o non
a comporre traiettorie sconosciute
verso mete ambite
Erano intrascurabili segni sulla Terra
che di piatto
ha per prime
banalità e codardia
Erano sguardi penetranti
fino al midollo
che spogliavano ogni singola cellula
di soggezione inerme
Erano quei momenti
che facevano piangere lacrime archiviate
ridere di un riso stipato
nelle cantine del cuore
che resuscitavano uno
nessuno
o centomila persone
in un solo momento
Era vita.
*
TO BYŁO ŻYCIE
To były czerwone nici na śnieżnym polu
plamy limonkowej zieleni na matowej czerni
pomarańczowe plamy na kobaltowym błękicie
To były światła odbijające się w jeziorze
i upiększające każdą środę
A może to były chemiczne smugi, a może nie,
tworzące nieznane trajektorie
w stronę wymarzonych miejsc docelowych
To były znaki nie do pokonania na Ziemi,
która jako
pierwsze danie serwuje
banalność i tchórzostwo
To były spojrzenia przenikające
aż do rdzenia,
ogołacające każdą pojedynczą komórkę
z bezsilnego poddania się
To były chwile sprawiające,
że płakaliśmy przestarzałymi łzami
tryskaliśmy w głębinach serca
pełnym śmiechem
wskrzeszającym jednego
nikogo
lub sto tysięcy ludzi
w jednej chwili
To było życie.
***
E MI DICI:
RIPOSA.
Ti amo perché non mi completi
ma sei altro da me
ed io mi macchio di te
come con gli acrilici aperti
Ti amo
perché non sei la mia anima gemella
ma un corpo e una mente autonome
a cui ho deciso di dare retta
mente
e cuore
Ti amo
perché quando non ce la faccio più
mi spingi piano
come una brezza verso riva
e mi dici: riposa
Ti amo perché non sei il mio bisogno
e neanche io il tuo
ma siamo due scelte libere
e incondizionate
Ti amo perché non senti di dover esser sempre presente
dolce
amorevole
ma mi fai capire spesso
con solo un “ma va’ là…”
che il mio malessere
è una roba semplice
e forse
se uso le mie
di forze
è tutto coraggio
salito dal nucleo di me
Ti amo
anche perché quando non ne esco ancora
mi arriva una carezza
anche profonda
per distrarmi dalle paranoie
e passiamo in paradiso
come dal piano terra al primo
Ti amo
come potremmo amare chiunque altro
perché è un caso se ci siamo incontrati
ma una fortuna
e un coraggio immenso
se abbiamo deciso di proseguire
imparando l’arte
di trasformare i difetti
e le difficoltà
in semplici e dissetanti
nuvole di pioggia.
*
MÓWISZ MI:
ODPOCZNIJ
Kocham Cię, bo mnie nie uzupełniasz
ale jesteś kimś innym niż ja
i plamię się tobą
jak otwartymi farbkami akrylowymi
Kocham cię,
bo nie jesteś moją bratnią duszą,
ale autonomicznym ciałem i umysłem,
któremu dałem posłuch
umysł
i serce
Kocham cię,
bo kiedy nie daję już rady
spychasz mnie powoli
jak wiatr w kierunku brzegu
i mówisz mi: odpocznij
Kocham Cię, bo nie jesteś moją potrzebą
ani ja twoją,
jesteśmy dla siebie wyborem wolnym
i bezwarunkowym
Kocham Cię, bo nie czujesz, że musisz zawsze być dla mnie
słodka
kochająca
i często dajesz mi do zrozumienia
zwyczajnym „ale daj spokój…”,
że ten mój dyskomfort
to taka prosta sprawa
i jeśli
użyję własnych
sił
to cała odwaga
wyrośnie tylko ze mnie
Kocham cię
także dlatego, że zanim wyjdę z domu
obdarowujesz mnie pieszczotą
nawet bardzo czułą,
by odwrócić mą uwagę od urojeń
i idziemy do nieba
jak z parteru na pierwsze piętro
Kocham cię
jak moglibyśmy kochać kogokolwiek innego,
bo to przypadek, że się spotkaliśmy
ale i szczęście
oraz ogromna odwaga,
że zdecydowaliśmy się kontynuować,
ucząc się sztuki
przekształcania wad
i trudności
w zwyczajne i gaszące pragnienie
deszczowe chmury.
***
MATRIOSKA
Io
tutto sommato
non mi sento
di modellarmi coi consigli dei personal trainer
tutto sommato
ci ha pensato sempre la vita
che ti lascia libero
di decidere
se tirare avanti così
o saltar fuori con l’idea
che il meglio di te
era rimasto nel cassetto a fianco a quello delle posate
e che se vuoi
senza fretta
e senza ansie da prestazione
puoi riscoprirti matrioska
e dare ancora un senso a tutto
oppure convincerti
che non serve cercarlo.
*
MATRIOSZKA
Tak
generalnie
nie mam ochoty
kształtować się pod okiem personalnych trenerów
mimo wszystko
o tym zawsze myślało życie,
które pozostawia
wolność wyboru
czy nadal postępować tak samo
czy wyskoczyć z pomysłem,
że to co w tobie najlepsze
pozostało w szufladzie obok tej na sztućce
i że jeśli chcesz
bez pośpiechu
oraz bez obaw o wydajność
możesz na nowo odkryć siebie jako matrioszkę
i nadać wszystkiemu sens
lub przekonać się,
że nie ma czego szukać.
*
V E R S O - spazio letterario indipendente / WERS - niezależny obszar literacki 