Traduzione in lingua polacca Izabella Teresa Kostka.
Przekład na język polski Izabella Teresa Kostka.
***
Giancarlo Baroni è nato a Parma, dove abita, nel 1953. Ha pubblicato due romanzi brevi, qualche racconto, tre libri di saggi (gli ultimi due, pubblicati da “Puntoacapo” nel 2022 e 2023, si intitolano” Come lucciole nel buio. Dieci riflessioni sulla vita e sulla letteratura” e “A occhi aperti sogno di essere un castoro. Alcune cose che posso dire di me”).
Otto le raccolte di versi, le ultime tre sono: “I merli del Giardino di san Paolo e altri uccelli” (Mobydick editore, 2009; nuova edizione illustrata e ampliata, Grafiche STEP Editrice, 2016, prefazioni di Pier Luigi Bacchini e Fabrizio Azzali), “Le anime di Marco Polo” (Book Editore, 2015), “I nomi delle cose” (Puntoacapo editrice, 2020).
Ha coordinato, assieme a Luca Ariano, l’antologia “Testimonianze di voci poetiche. 22 poeti a Parma” (Puntoacapo editrice, 2018).
“Il Dizionario critico della poesia italiana 1945-2020”, curato da Mario Fresa e pubblicato nel 2021 dalla Società Editrice Fiorentina, contiene una scheda critica scritta da Giuseppe Marchetti; è inoltre presente nel saggio di Paolo Briganti, “Dopo l’Officina Poesia da ieri a oggi” (Storia di Parma, Le lettere, Monte Università Parma Editore, 2012).
Nel 2009, 2010 e 2011 ha letto a “Fahrenheit” (Rai Radio 3) diverse sue liriche, alcune in occasione del Festival della Filosofia di Modena. Per quasi vent’anni ha collaborato alla pagina culturale della “Gazzetta di Parma”.
Sue poesie sono presenti in siti, blog, riviste cartacee e on line, antologie; diverse poesie sono state recentemente pubblicate nel volume, curato da Mino Petazzini, “La poesia degli animali. Un’antologia di testi sugli uccelli”, Luca Sossella editore, 2024. Un’ampia e significativa scelta dei suoi versi è presente nel sito “Ossigeno Nascente. Atlante dei poeti contemporanei” (Alma Mater Studiorum – Università di Bologna); sul sito letterario “Italian Poetry” i versi sono accompagnati da una traduzione in lingua inglese del poeta Max Mazzoli. Altri testi sono stati tradotti in francese dalla poetessa Marilyne Bertoncini.
Suoi articoli e foto sulle città italiane compaiono nelle rivista cartacea “Dalla parte del torto” e nella rivista on line “Pioggia Obliqua. Scritture d’arte”; collabora a “Margutte. Non-rivista on line di letteratura e altro”.
Poeta per passione e fotografo per diletto, ha pubblicato quattro piccoli libri fotografici fuori commercio (l’ultimo si intitola “Foglie senza rami”); diverse le mostre realizzate, la più recente al Piccolo Museo di Poesia di Piacenza.
Nel 2020 è stato stampato il volume di poesie e fotografie “Il colore del tempo” (Quaderni della Fondazione Daniele Ponchiroli, a cura di Gabriele Oselini, Prefazione di Fabrizio Azzali); nel 2024 il piccolo libro (7 poesie sue e 3 illustrazioni di Vania Bellosi, Elena Bertoncini e Alberto Zannoni, Prefazione di Fabrizio Azzali) intitolato “I nostri gatti esenti da difetti” (Grafiche Step editrice): entrambi fuori commercio.
*
Giancarlo Baroni urodził się w 1953 r. w Parmie, gdzie mieszka. Opublikował dwie krótkie powieści, kilka opowiadań, trzy zbiory esejów (dwa ostatnie, opublikowane przez wyd. “Puntoacapo” w 2022 i 2023 r., noszą tytuły “Jak świetliki na niebie. Dziesięć refleksji o życiu i literaturze” oraz “Marzę o byciu bobrem”.
Stworzył osiem zbiorów wierszy, ostatnie trzy to: “Kosy z ogrodu San Paolo i inne ptaki” (wyd. Mobydickeditore, 2009; nowe ilustrowane i rozszerzone wydanie, Grafiche STEP Editrice, 2016, przedmowy Pier Luigi Bacchini i Fabrizio Azzali), “Dusze Marco Polo” ( wyd. Book Editore, 2015), „Nazwy rzeczy” (wyd. Puntoacapo , 2020).
Wraz z Lucą Ariano koordynował antologię ” Świadectwa głosów poetyckich. 22 poetów z Parmy” (wyd. Puntoacapo, 2018).
“Krytyczny słownik poezji włoskiej 1945–2020”, pod redakcją Mario Fresy i opublikowany w 2021 r. przez Società Editrice Fiorentina, zawiera jego profil krytyczny napisany przez Giuseppe Marchettiego; jest także obecny w eseju Paolo Brigantiego “Po warsztatach poetyckich od wczoraj do dzisiaj” (Historia Parmy, Listy, wyd. Monte Università Parma Editore, 2012).
W latach 2009, 2010 i 2011 przeczytał kilka swoich wierszy w programie “Fahrenheit” (Rai Radio 3), niektóre z okazji Festiwalu Filozoficznego w Modenie. Przez prawie dwadzieścia lat współpracował ze stroną kulturalną czasopisma “Gazzetta di Parma”.
Jego wiersze obecne są na portalach internetowych, blogach, w czasopismach drukowanych i internetowych, w antologiach; kilka wierszy ukazało się niedawno w tomie pod redakcją Mino Petazziniego “Poezja zwierząt. Antologia tekstów o ptakach”, wyd. Luca Sossellaeditore, 2024. Szeroki i znaczący wybór jego wierszy znajduje się w serwisie “Rodzący się tlen. Atlas poetów współczesnych” (wyd. Alma Mater Studiorum – Uniwersytet w Bolonii); na portalu literackim “Italian Poetry” wersetom towarzyszy tłumaczenie na język angielski dokonane przez poetę Maxa Mazzoli. Inne teksty zostały przetłumaczone na język francuski przez poetkę Marilyne Bertoncini.
Jego artykuły i zdjęcia na temat włoskich miast ukazują się w magazynie drukowanym “Po błędnej stronie” oraz w magazynie internetowym “Ukośny deszcz. Pisma artystyczne”; współpracuje przy “Margutte. Nieinternetowym magazynie literackim i nie tylko”. Z zamiłowania poeta i fotograf, wydał cztery wyczerpane nakłady niewielkich książeczek fotograficznych (najnowsza nosi tytuł “Liście bez gałązek”); zorganizował także kilka wystaw, ostatnią w Małym Muzeum Poezji w Piacenzy.
W 2020 roku ukazał się tom wierszy i fotografii “Barwa czasu” (wyd. Quaderni della Fondazione Daniele Ponchiroli, pod red. Gabriele Oseliniego, Przedmowa Fabrizio Azzali); w 2024 wyszła mała książeczka (7 jego wierszy i 3 ilustracje Vanii Bellosi, Eleny Bertoncini i Alberto Zannoniego, przedmowa Fabrizio Azzali) zatytułowana “Nasze koty wolne od wad” (wyd. Grafiche Step editrice): poza dystrybucją.
***
FIRENZE CROCIFISSA
(4 novembre 1966, l’Arno straripa)
Crollano le porte del paradiso, le aureole
dei santi galleggiano nel fiume
come un salvagente. Persino il Battista
travolto ci si aggrappa.
Gli angeli di Firenze volano bassi
le piume impregnate di pioggia. L’Arno,
con furia da iconoclasta, cancella nelle chiese
le tracce dell’aldilà. Dal Crocifisso
di Cimabue gocciolano melma e fanghiglia.
*
FLORENCJA UKRZYŻOWANA
(4 listopada 1966, wylew rzeki Arno)
Zburzone bramy do raju, aureole
świętych pływają w rzece
jak koła ratunkowe. Nawet Jan Chrzciciel
porwany nurtem, ich się trzyma.
Anioły z Florencji nisko latają,
bo pióra nasiąkły deszczem. Arno,
z wściekłością ikonoklasty wymazuje w kościołach
ślady innego świata. Z Krucyfiksu
Cimabue kapie melma i błoto.
***
DAVANTI ALL’ ALTARE DI GRÜNEWALD
(pregavano i malati accolti nell’ospedale di Isenheim)
Cristo qui sei per noi fratello nel dolore
hai le labbra spalancate ma non riesci
per il tormento a urlare
le spine conficcate nella testa
i piedi rattrappiti parlano del tuo strazio
vedi con gli occhi chiusi e sai
il male che proviamo come il tuo
calvario è la nostra vita quotidiana
ustiona la pelle il fuoco
della lebbra ferite croste e piaghe
sono uguali alle tue ci specchiamo
nel divino sacrificio che lenisce
le nostre sofferenze.
*
PRZED OŁTARZEM GRÜNEWALDA
(modlili się chorzy przyjęci do szpitala w Isenheim)
Chryste, jesteś dla nas bratem w bólu
usta Twe są szeroko otwarte, ale nie możesz
z cierpienia krzyczeć,
gdyż ciernie wbiły Ci się w głowę
twoje skurczone stopy mówią o męce
widzisz zamkniętymi oczami i znasz
zło, które odczuwamy jak Ty twą
ciężką próbę, to nasza codzienność
ogień pali skórę
na rannych ustach strupy i wrzody
są takie jak Twoje, odzwierciedlamy się
w boskiej ofierze, która koi
nasze cierpienia.
***
IL PESO DEI VOSTRI CORPI
È così popolato questo giardino
di voi passeri che becchettate.
Saltellate di frequente, qualche volta vi rincorrete
sopra uno strato di foglie secche,
mentre il rumore che vi costringe a fermarvi
fissando davanti a voi
è quello dei passi, e del peso dei vostri corpi
quando sfiorata la terra neanche vi appoggiate.
*
CIĘŻAR WASZYCH CIAŁ
Ten ogród jest tak przepełniony
wami czyli dziobiącymi wróblami.
Często skaczecie, czasami gonicie się nawzajem
nad warstwą suchych liści,
gdy hałas zmusza was do zatrzymania się
patrząc prosto przed siebie
to jest to odgłos kroków i ciężar waszych ciał
kiedy, dotykając ziemi, nawet się o nią nie opieracie.
***
CORRI COSÌ FORTE
(a mio nipote Davide)
Corri così forte
che il vento non ti segue:
incespica arranca
gli viene il fiato corto.
Corri così veloce
che quando fuori piove
la pioggia non ti bagna,
non servono le scarpe
perché non tocchi il suolo.
Vai forte come il tuono
al traguardo la luce
ti vince per un lampo.
Per guardarti si ferma
il tempo mentre corri.
*
BIEGNIESZ TAK SZYBKO
(do mojego siostrzeńca Davide)
Biegniesz tak szybko,
że wiatr za tobą nie nadąża:
potyka się i ledwo brnie
brakuje mu tchu.
Biegniesz tak szybko,
że kiedy na zewnątrz pada
to deszcz cię nie zmoczy,
nie potrzebujesz butów
gdyż nie dotykasz ziemi.
Podążasz szybko jak grzmot,
na mecie światło
wygrywa z tobą o mgnienie oka.
Czas zatrzymuje się, by patrzeć
jak biegniesz.
***
V E R S O - spazio letterario indipendente / WERS - niezależny obszar literacki 